یغما

فراموشت کردم یادم رفت، چشمان ِ تیره ی تو سزاور ِ خیس ماندن،نیست! یادم رفت،دستان گرم تو نباید یخ بزنند یادم رفت، دل روشن تو نباید تاریک شود! یادم رفت، زنده ای! . تو را عزیز ندانستم برای روزهای نمردنم! و تاوان ِ خود فراموشی. یخ زدن است! یغمای من دلم را دوست ندارند! و بدتر از آن "دلم" را دوست نداشته ام! یک تکه جسم ِ از یاد رفته ام در میان ِ همه مردگان! +"دلم" منو ببخش که دوستت نداشتم. منو ببخش که سنجاقت کردم به.جایی که نمیخواستنت! منو ببخش که

برای من نیستند! دل به خواستن و داشتن شان. نمی توانم بسپارم! از گرمای دستانم، می روند از تماشای چشمانم،می روند از صدای واژه هایم،می روند می روند آخر! . در هیچ دلی انحصارا جایی ندارم . یغمای من پاییز آدم ها زودتر از هر فصل دیگری به قلبم می رسد من در میان سایه ها جایی برای فهمیده شدن ندارم مرا برای ابد برای خودت بردار +دلم بهونه گیر شده، البته حق هم داره. نمیشه بارها بهش زهر بخورونی و هنوزم سالم بتپه! نمیشه به زور بخوای در دلی جا داشته باشی و نشه و بازم